‘Wandelen was al pijnlijk’
Ik was begin twintig toen ik veel pijn kreeg tijdens het lopen. Gewoon een wandelingetje maken deed al ontzettend veel zeer. Na onderzoek kreeg ik de uitslag: reumatoïde artritis, een auto-immuunziekte waardoor mijn gewrichten gaan ontsteken. Met die diagnose en een recept voor de medicijnen die ik de rest van mijn leven moet blijven slikken, werd ik weer huiswaarts gestuurd.
Daarnaast brak ik op 18-jarige leeftijd mijn rug door een auto-ongeluk en daar heb ik nog altijd elke dag last van. Dus daar zat ik in het ziekenhuis en dacht: "Dit kan er ook nog wel bij." Ik heb voornamelijk last van mijn voeten, handen, polsen, schouders en soms komt daar iets extra's bij als bijvoorbeeld mijn knie of elleboog. De medicijnen zorgen ervoor dat de ontstekingen minder erg pieken en het iets beter is te behappen. Maar de pijn is nooit weg. Naast de twee ingezakte ruggenwervels die ik heb overgehouden aan het ongeluk, heb ik dus flink wat lichamelijke ‘uitdagingen’. Ik heb een hekel aan het woord ‘beperking’, dus zeg ik liever ‘uitdaging’.
‘Het tegenovergestelde bewijzen’
Ondanks dat, ben ik niet iemand die op de bank gaat zitten. Ik hoorde in eerste instantie van artsen wat allemaal níet meer kon, maar ik wilde juist het tegenovergestelde bewijzen. Ik ben ooit begonnen met hardlopen. Een blessure zorgde ervoor dat ik een racefiets kocht, net toen ik aan het trainen was voor mijn tweede marathon. De stap naar de triatlon was toen heel dichtbij. Toen ik tijdens een diner met vrienden hoorde van het WK Triathlon op Hawaii, was ik geïntrigeerd en leek het mij super gaaf om ooit mee te doen. Niet wetende dat je je daarvoor moet kwalificeren en dat dit niet heel makkelijk is. Zo begon mijn Ironman-avontuur.
WK-kwalificatie
Ik krijg vooral een ontzettende kick van het sporten. Ik voel de adrenaline door mijn lijf stromen en voel dat ik leef. Dat maakt me gelukkig. Ik heb inmiddels al aan een aantal internationale Ironman-races meegedaan, waaronder in Barcelona en Zuid-Afrika. Daarin werd ik derde in mijn categorie en dat was goed genoeg voor een WK-kwalificatie. Zo kwam mijn droom uit: meedoen aan het WK Ironman op Hawaii, de plek waar de triathlonsport ooit is ontstaan. Toch is het nog steeds een bizar idee dat ik daar op 14 oktober mag strijden met de allerbeste in de sport.
Ik ben zo blij dat ik ooit de keuze heb gemaakt om mij niet uit het veld te laten slaan door mijn lichamelijke uitdagingen en altijd achter mijn dromen en doelen bleef najagen. Want ondanks dat het niet makkelijk is met mijn kadavertje, zoals ik dat zelf vaak liefkozend noem, is het iets waar ik echt heel blij van word. En ik hoop van harte dat ik ook andere mensen met een lichamelijke uitdaging zover kan krijgen om achter hun doelen aan te jagen. Ik wil mensen hiermee inspireren. We hoeven natuurlijk niet allemaal aan een Ironman mee te doen, maar geloof mij dat je je dromen niet moet opgeven hoe groot of hoe klein ze ook zijn. Elke stap richting jouw droom kan zorgen voor een grotere glimlach op je gezicht.
‘Ik wil mensen inspireren’
Crowdfunding
Help mij op mijn reis naar Hawaii en steun ReumaNederland via mijn crowdfunding op SportsLink. Laten we samen mijn droom waarmaken en anderen helpen. Jullie steun maakt het verschil, voor mij en voor anderen.
